Santiago – stolica Chile, rok 1986. Młody bojownik Frontu Patriotycznego Manuela Rodrígueza wplątuje w przygotowania do zamachu zakochanego w nim, znacznie starszego, nie interesującego się polityką transwestytę, który utrzymuje się z robótek krawieckich dla ludzi z kręgu dyktatora. Pieśń o sile miłości, politycznym przebudzeniu, naturalnym antagonizmie w rozwarstwionym społeczeństwie – utkana rzadkiej urody językiem kiczu.
Meksyk Noir
Opis
„Meksyk. Więcej teatrów niż w Paryżu, więcej aborcji niż w Londynie, więcej uniwersytetów niż w Nowym Jorku. Najbardziej skorumpowana policja świata. Witamy w Meksyku, gdzie chaos oznacza piękno, a życie poza prawem jest czasem konieczne.”
„Dwadzieścia jeden milionów mieszkańców. Miasto bez końca, nocami zmieniające się w dywan świateł, który fascynuje patrzących na niego z samolotu: coś w rodzaju wielkiej leżącej choinki bożonarodzeniowej, czerwono-zielono-żółto-białej jak rtęć, wolfram, sód i neon. Miasto oszalałe od zanieczyszczeń, deszczy, ruchu oraz kryzysu gospodarczego, który chłoszcze je od dwudziestu pięciu lat. Największe miasto na świecie.”
PACO IGNACIO TAIBO II, wprowadzenie
Na krwisty i intymny portret nieskończonego miasta składa się dwanaście opowiadań noir zebranych przez Paco Ignacio Taibo II, ojca meksykańskiej literatury neokryminalnej. Pośród autorów znani wielbiciele meksykańskiej stolicy: Eduardo Antonio Parra, Bernardo Fernández, Paco Ignacio Taibo II, F. G. Haghenbeck, Julia Rodríguez, Juan Hernández Luna, Eugenio Aguirre, Myriam Laurini, Óscar de la Borbolla, Rolo Diez, Eduardo Monteverde i Victor Luis González.
Ideą projektu Noir jest zebranie kilkunastu ważnych autorów, którzy próbują zmierzyć się z mroczną stroną bliskiego im miasta. Na pierwszą książkę z serii wybraliśmy Moskwę Noir. Teraz przyszła kolej na Meksyk, największe miasto świata.
Paco Ignacio Taibo II dzieli całą antologię na trzy części (każda z nich zawiera cztery opowiadania).
Część I: Ponad prawem
„Ponad prawem” to cztery historie, w których padają oskarżenia pod adresem skorumpowanych policjantów mających kontakty z przedstawicielami środowisk przestępczych. Opowiadanie F.G. Haghenbecka ma duży związek z burzliwymi faktami z życia meksykańskiej (i latynoskiej) gwiazdy Mario Moreno „Cantinflasa”. Z kolei historia opowiedziana przez Paco Ignacio Taibo II sugeruje początek losów bohatera jego wielu książek, Hectora Belascoarana Shayne'a. W doskonałym opowiadaniu Eduardo Antonio Parry wcielamy się w postać bezdomnego, którego przeszłość stopniowo odkrywamy.
Część II: Przed egzekucją
„Przed egzekucją” to pierwszoosobowa narracja świadków lub ofiar przestępstw. W opowiadaniu pt. „Violety już nie ma” Myriam Laurini, pierwsza kobieta w Meksyku uprawiająca gatunek noir, przedstawia utrwalone na taśmie policyjnej zeznania świadków. Zimny cynizm policjanta, gotowego wrzucić do kosza życie osób zamieszanych w przestępstwa, tylko dlatego, że ma taką władzę, przeraża czytelnika. Interesującym dodatkiem do historii Laurini jest sięgnięcie do surrealizmu - podczas śledztwa policjant zaczyna zauważać podobieństwa między prowadzonym dochodzeniem a opowiadaniem "Alef" Jorge Borgesa. W opowiadaniu Óscara de la Borbolli miasto Meksyk ujawnia swój przemożny wpływ na jednostkę, o którym Paco Ignacio Taibo II pisze na wstępie: „Rządzi tu przemoc – osacza nas, powoduje coś na kształt autyzmu. Więzi w salonie przed telewizorem, tworzy przeklęty krąg samotności, w którym człowiek ma tylko i wyłącznie siebie”.
Część III: Miasto dusiciel
„Miasto dusiciel” zawiera mroczną, eksperymentalną i szokującą historię autorstwa Eduarda Monteverdego „Bóg jest fanatykiem, córko”. Da się ją porównać tylko z narkotycznymi wizjami Williama S. Burroughsa w Nagim lunchu. W tej części znajduje się również opowiadanie jednego z klasyków meksykańskiego noir Julii Rodríguez pt. „Reno”. „Wiewiórka bez drzewa” pióra Rolo Dieza to niezwykłe studium związku między miłością a przemocą generowaną przez samo miasto.
Więcej na: https://www.claroscuro.pl/meksyk_noir.php