USA Noir I

"Tammuzowi udało się doskonale połączyć romantyczną historię miłosną z oryginalną historią szpiegowską (...). Zgodnie z tytułową sugestią „Minotaur” jest fascynującym fabularnym labiryntem pełnym literackich, muzycznych i historycznych odniesień".
Grzegorz Wysocki, „Gazeta Wyborcza”

"Ktoś, dla kogo do tej pory ten kraj kojarzył się jedynie z plażami, piramidami Azteków i tequilą, przy lekturze tej antologii może doznać prawdziwego szoku. Jest krwawo, mrocznie, chaotycznie, hardcore'owo i nieszablonowo. W końcu, to właśnie w tym mieście nie wiadomo kto jest gorszy, bandyci i mordercy czy skorumpowani będący na usługach przestępców policjanci? Klimat opowiadań jest gęsty, złowrogi i niepokojący, ale znajduje się w nich miejsce również na absurd, czarny humor i groteskę, co stanowi zmyślną przeciwwagę do tego całego zła które wylewa się z kolejnych stronic".

Mikołaj Marszycki, natemat.pl

"Polecam zbiór wszystkim, którzy wybierają się do Barcelony. Warto wiedzieć, że w tak słonecznym mieście cienie też muszą być długie".
Jan Marković, peron4.pl

"Wystarczy, że pomieszkasz w Petersburgu kilka lat, a bez problemu zaczniesz rozróżniać przynajmniej dziesięć odcieni czerni. Petersburżanie, którzy żyją tu od pokoleń, rozpoznają ich setki. To nieodłączny tutejszy fenomen – podobnie jak białe noce, moment podnoszenia mostów czy ożywający w nocy jeździec miedziany. To zjawisko trzeba zaakceptować i żyć z nim w pełnej harmonii. Harmonia mroku jest dla Petersburga całkowicie naturalna, gdyż noir to esencja tego miasta".

Julia Goumen i Natalia Smirnowa

Debiutancka książka Karima Miské nagrodzona najważniejszą francuską nagrodą literacką w gatunku kryminału (Grand prix de littérature policière).

Paryż. 19. dzielnica to modelowy tygiel kulturowy. Pod pozorną harmonią wieloetnicznego środowiska kipią mroczne emocje. Ahmed, Francuz o arabskich korzeniach cierpiący na chroniczną depresję po osobistym dramacie, to współczesny Don Kichot kupujący książki na kilogramy (ma już w mieszkaniu ponad 2,5 tony). Czyta właśnie świeżo nabytą książkę, gdy orientuje się, że kapią na niego krople krwi. Ofiarą rytualnej zbrodni jest jego sąsiadka, młoda stewardesa Laura. Ahmed staje się głównym podejrzanym o zabójstwo. Skomplikowaną siatkę zdarzeń prowadzących do śmierci Laury próbują rozwiązać detektywi Rachel Kupferstein i Jean Hamelot - aszkenazyjska Żydówka i syn bretońskiego komunisty. Odkrywają świat, w którym reguły wyznaczają mieszkający w sąsiedztwie salafici i ortodoksyjni Żydzi, i w którym ani Armeńczyk anarchista, ani Turek, właściciel kebabu, ani chasyd rastafarianin nie są chętni, żeby cokolwiek ujawnić...

(...) tych trzynastu współczesnych autorów – nie jesteśmy w moim mieście przesądni! – wybranych do niniejszej książki to brukselczycy całą duszą, którzy znaleźli odpowiednie słowa, aby przedstawić swoją miłość – często niedobrą, zawsze czułą – do miasta, w którego rytmie toczy się ich życie. Czy więc piszą kryminały, thrillery, fantasy, komiksy, a nawet gorzej: czy są żurnalistami – zabiorą was na wyprawę naprawdę mroczną, noir, zabawną, krwawą, przerażającą, osobliwą... belgijską!

Po mrocznych zaułkach Brukseli oprowadzają: Barbara Abel, Ayerdhal, Émilie de Béco, Paul Colize, Jean-Luc Cornette, Patrick Delperdange, Sara Doke, Michel Dufranne (redaktor antologii), Kenan Görgün, Edgar Kosma, Katia Lanero Zamora, Nadine Monfils, Alfredo Noriega, Bob Van Laerhoven.

Belfast to najbardziej noirowe miejsce na ziemi.
Lee Child

Belfast Noir to fascynujący dokument czasu i miejsca, prezentujący utalentowane i coraz bardziej wybijające się pokolenie północnoirlandzkich autorów kryminałów.
The Irish Times

"Urodziłem się w takiej sytuacji, że łzy były zbędne. Nie możesz sobie pozwolić na lament, kiedy czujesz, że wszyscy wokół ciebie są na skraju przepaści, gotowi się zachwiać w razie minimalnego choćby braku uwagi".

Cloé Mehdi przedstawia książkę:

Jedenastoletni Mattia widział, jak jego rodzina rozpada się przez śmierć Saïda, piętnastolatka, który zginął podczas kontroli policyjnej. Winnych nigdy nie ukarano, a bliscy ofiary nadal płacą za to cenę. Cały świat zapomniał… nie licząc tych, których dotyczyło to bezpośrednio. Lata po wyroku uniewinniającym ludzie wciąż malują twarz Saïda na murach. Ale jak odzyskać równowagę, skoro wydaje się, że wymiar sprawiedliwości opowiedział się już po jednej ze stron? Mattia niestrudzenie poszukuje odpowiedzi na to pytanie. I nie on jedyny.